Günler birbirini kovalarken dünyadan ve içindekilerden bihaber yaşıyordum,
Çocukluğumun yanısıra aklımın almayacağı ve idrak edemeyeceğim belkide bir ömür unutamayacağım bir an;
Kışın  zemherisi desem az gelir.
Baharın, yazın ortasında kutup soğukluğunu bütün iliklerimle hissederken yüreğimin buz kestiği bir andı,
Bilmezdim, canım anamın o sımsıcak koynunda son kez uyuklamam olacağını,
Cehennemin en zalim harında bir ömür  yaşayarak   alev alev tutuşacağımı.
Bilemezdim anam!!
Vahşilere  hedef olacağını bir kaç değersiz pul için suçsuz sebepsiz sana kıyacaklarını.
Engel olmaya çalıştım,
Gücüm yetmedi.
Çocukken sabi kaldım sensiz ve biçare,
Savruldum dört bir yana.
Seninle beraber,
Kardeşimin bedenine hangi duygu dolu gözyaşları döktüysem bir türlü yetmedi yetmeyecekte.
Yokluğunun her günü bana derin ve ağır bir yük olacağını bilmezken meğerse çoktan  omuzlamışım.
Turnalar misali göçten göçe uğradım,
Ne umutlarım yeşerdi,
Nede güneşim aydınlattı günümü.
Güneş o gün batmıştı.
Ay bir daha görünmedi,
Yıldızlara ise hiç bakamadım.
Oysa benim güneşim,ayım ve yıldızım sendin Anam.
Dedim ya :
Günüm güneşe
Gecem muma
Gökyüzüm aya ve yıldıza hasret kaldığı sürece,
Yazım kış,
Kışım ise kutupları yaşattı.
Ne bir  çiçeğe dokunabildim,
Ne bir tebessümle içten gülebildim,
Gözümden akan yaşları sildimde kuytu köşelerde,
Ama ne yaptıysam yüreğimden kanayan damlalara çare bulamadım.
Bir umut işte ;
Belki bir gece kaldığımız yerden misafir olursun rüyalarıma anne,
Bir gecelikte olsa koynunda uyutursun
Son bir kez...

(Gerçek bir hikayeden esinlenmiştir)


Kadir TURGUT