Tilkinin kırk tane hesabı var
Kırkıda senin üzerine İlyas
Sen olmasan zaten çocukları çingeneler kaçırır
Leğenin ve çaputun arasında bir ömür
Ateşin ve alkolün kokusu havaya yayılır
Kara kapkara büyüler yaparlar gece boyu
Çoluk çocuk herkes ayinin bir parçası
Esmer bir bahardır yeryüzü
Her fırça darbesinde ilahlaşan çarpıklık
Kuğulaşan boyunların çingeneliği
Tüm bu hengame İlyasın önünde gerçekleşiyor
Sekizlik demirin çığlığı bölüyor her şeyi
Bu sefillikleri sen varsın diye zaten İlyas

Üç beş kuruşa demiri büken ellerin
İstanbulun surlarını döverdi bir hışımla
Ufukta dört nala koşan atların sesleri
Malazgirtten kalan kanlı ellerinin arasında
Şehr-i İstanbulun mehtabına karışır
Koltuğunun altında İvan konuşurken
Gabara düşen yıldırımdın sen
Hala dün gibi aklında o günler
Nasır tutmuyor bir türlü yüreğin İlyas
Sesinin ne zaman kalınlaştığını bilen yok
Utanılacak bir mazisin
Paslı ellerin kuru
Kayıp gitmiyor gönlünden hiçbir şey
Çarkların gıcırtısı bölüyor her şeyi
Yüreğinden salınan çocukları unuttular
Sen dağlara yan gözle bakmayan İlyas
Kara kaşlarına kurban olanlar
Aynı adla sana lanet ediyorlar
Sen demir bükesin diye yazılmadı bu şiir
Dulda bir köşeden izliyorlar çünkü seni
Elinin ayasında boğulacak adamlar
Sana ihanet etmek için gülümsüyorlar

Nerede bu körler göreniniz yok mu?
İlyas yanına almış onları destanlar anlatıyor
İlyas neredeyse onlar da orada
Kırık bir kanepe ve masa bir türlü yuvarlak değil
Kırk haraminin kırk derdi de masada
Herkes aynı yöne bakıyor
Ateşin söneceği yok
Sıcacık bir çay hatırlatıyor bütün maziyi
Anadoluyu fetheden adam işte bu
Korkut atanın dilinden düşürmediği İlyas
Kara bir Sivas kışında doğduğun aşikar
Çocukların kirpiklerine yağan amansız bir kar olmalı
Kudüse yağan bir yağmur olmalı
Bakışlarının uzanmadığı diyara düşmanım
Zalimin elinde ufalanan bir zar olmalı
Taşın ağırlığı tüm gerçekliği eziyor
Senin hicranınla bükülüyor demir durmadan
Gazzeye götüremediğin bir bahar olmalı
Güneş batarken müezzinin sesi bölüyor her şeyi
Bu sefillikleri sen varsın diye zaten İlyas