Şair de benim şiir de ben


Yine de kimseye söylemeyin güzün geldiğini
Duran atı vuruyorlar kuytu köşede
Dört nala koştuğumuz günler geride kaldı
Vuran da benim vurulan da ben

İki büklüm yasalarda yeri yok kuşbazların
Çağ açıp kapattıkları günleri unuttular
Kuşları bir hengameyle terkediyor diyarı
Uçan senden olunca zor
Gökyüzünde salınan kuşlara baktıkça
Uçan da benim uçamayan da ben

Son kızını gelin ederken
Eşinin öldüğünü farkeden kadın
Güzün geç gelmeyeceğini bilir
Yatağın soğuk yüzüdür hiç konuşmayan
Başka bir gökyüzü için koşar balkona
Evin karanlık köşeleri katılaşır
Erik ağaçları çocuklarla savaşırken
Perdenin çığlığı duyulur
Ağlayan da benim ağlamayan da ben

Gazeller tepeden dökülüyor
Kış ağır geçecek
Sanki ilk defa yağacak kar
Günler unutuluncaya kadar yağacak
Böyle hayal etmiyordum
Putperestleri görmem sanıyordum mesela
Hainler sadece kitapların kıvrılmış sayfalarındaydı
Dokuz köyden kovulan adamın yalnızlığı hala diri
Ben başka bir devire doğdumu sanarken
Neyi yaşadılarsa gözümün önünde cereyan ediyor
Hayır
Bende de değişmedi
Soğuk iliklerimize kadar işleyecek
Gülümsedikçe erimeyecek kar
Gülümseyen de benim gülümsemeyen de ben

Zehir gibi hava
Kar yağar birazdan
Kar yağar ve doldurur avucunu genç kızların
Saçak altı bir tutam cesaret
Devinirken söğüt dalları boyunlarında
Alaca bir düzlem çatlatır yüreklerini
Kanlarında atlılar boğulur
Hava kararır kesilir sunağın sesi
Gencecik kızlar kar diye yağar
Kuşların kanadına değdikçe sesleri
Kızları gören atlar sessizce gitti bu diyardan
Kağıda geçmemiş hayatlar ürkütüyor insanı
Yazılan da benim yazılmayan da ben

Ne kadar somun varsa o kadar da civata var
Kar yağıyor alacaklı gibi
Gençleri aşık edinceye dek yağıyor
Kan çanağı gözlerimde yaşlanırken gece
Hangi şiiri okusam kar yağıyor
Şair de benim şiir de ben