Sessizlik, gözlerimde biriken yaşların döküldüğü bir nehirdir,
Yalnızlık, yüreğimde çığlık atan bir çaresizliktir,
Gece, ruhumun karanlık odalarında kaybolan bir hayaldir,
Mehtabın ışığı ise umutların son kıvılcımıdır;

Yıldızlarla konuşurum sessiz gecede,
Onlara anlatırım en gizli duygularımı.
Bir yıldız kayarsa, dileklerimi fısıldarım,
Umutlarım, hayallerimle birlikte gökyüzüne yükselir.

Kalbim, bir deniz gibi derin ve engin,
Dalgaları duygularım, fırtınaları hüznümle doludur.
Ama her fırtınanın ardından bir sükunet gelir,
Ve o sükunette, yıldızların parıltısıyla aydınlanır ruhum.

Yalnızlık, bir yolculuktur içsel keşifler için,
Karanlık, bir fırsattır yıldızların parladığına tanık olmak için.
Ve ben, bu yolculukta bir gezginim,
Gecenin karanlığında kaybolur, yıldızların arasında umuda yol alırım.

Her bir kelime, bir duygunun yankısıdır,
Her bir harf, bir yaşamın özeti gibidir.
Ve ben, bu kelimelerle anlatmaya çalışırım,
İçimdeki fırtınaları, yıldızların ışığında sakinleştiririm.

Ve belki de, bu kelimelerin yetersiz kaldığı yerde,
Sessizlik, en derin duygularıma tercüman olur.
Ve ben, yalnızlıkla birlikte, sessizliğin içinde kaybolurum,
Duygularımı bulur, ve sonsuzluğa doğru yol alırım.

Erol Kekeç/17.05.2024/01.35/Sancaktepe/İST