Yaşanmış ve bitmiş gerçek bir aşkın şiiridir.

MENEKŞE KOKUN
Bu sabah anılarla günaydınlaştık,
Kahvaltı hazırladım kaybettiğim sesine.
Her gördüğümde Yaratan’a dua ettiğim,
Ela gözlerini kısarak baktın aynadan bana…
Tıraş olurken gülüştük saçlarının dağınıklığıyla,
Kesiğime pamuk bastı ojesiz hayali parmakların…
Derin sevdanla yine durakta selamlaştık.
Kokunla yan yana beraber bindik dolmuşa,
Gamzen takıldı ardıma, yavaşça sararken yokuşa.
İş çıkışı sokak karşısındaydı müşfik bakışın,
Aklımda sen, yürekte sızlatan yakışın…
Yağıp üstüme gerçekler, sıçrattı beni melankolik halimden.
Tanımamazlıktan geldi kaç kez dokunduğum tenin,
Eve benden önce gelmişti uzun kirpiklerin.
Konuşmadı hayalin, biliyordu ki yorgunum.
Kıs kıs güldü bana vicdanın,
Hiç umurunda bile olmadı tükenmişliğim…
Alıp bütün benliğimle senden kalanları koynuma,
Sımsıkı sarılıp yattım menekşe kokulu yokluğuna…
Alp ARSLAN