Yalnızlık kaderimse çekerim.
Zaten onunla yıllardır beraberim.
Zararı yok, kime sitem edeyim?
Ne o beni, ne de ben onu terk ederim.

Varsın karanlık gecelerim saklasın bedenimi.
Issız sokaklarda kayboldum, kimse bilmez derdimi.
Bir tek kaldırımlar var, onlar anlar halimi.
Şiirlerimi onlar dinler, onlara dökerim içimi.

Karanlık, soğuk geceler kaplar içimi.
Yıldızlar da terk etti, yalnız bıraktı beni.
Dört duvar arasına hapsettim kendimi.
Hasret yakar, kavurur bu yaralı yüreğimi.

Duvarlar da bana suskun, bir şey söylemezler.
Yıllardır beraberiz, yüreğimdeki acıyı dindirmezler.
Bir dile gelseler, kim bilir neler söylerler?
Onlar bile benimle konuşmaya naz ederler.

Kimse anlamaz dertlinin halini.
Bir tek çeken anlar, dertlinin derdini.
Ömrüm rüzgar gibi gelip geçti.
Geçen yıllarımdan bir şey anlamadım inan ki.

Uzaktan sevmeye alıştım, bu benim bahtsız yazım.
Bilmem, acaba kimin ahını aldım?
Hiç gülmedi yüzüm, içimden hep kan ağladım.
Gençliğimde de farklı değildi bu talihsiz yazım.

Artık bu hayat böyle geçip gider.
Kim bilir, bu canda bu ömür kaç yıl sürer?
Mevla, ne eylerse güzel eyler.
Elbet bir gün bu kader, bana da güler.

Mustafa Kaynak