Ruhu ruhuma yakışan kadındı o
İnsanın gülü sevmesi gibi içten doğaldı sevgisi.
Onu her gördüğümde kalbi yerinden fırlayacakmış gibiydi.
Her anıma sinmişti sevgisi.
Onunla ışıldayan renkler hayatıma anlam katmış
Başlı başına kadınsı kokusuyla beni benden almıştı...

Çok zaman olmuştu onunla yağmurun inceliklerini görmeyeli
Sevgiye dair her nesne ikimizin yüreğine yapışmıştı.
Her günün ardından kaçma gel dur karşımda
Kesme şu dertli nefesimi dercesine sığınıyordum ona.
Fırtınalar hasar vermişti gönül çiçeklerimize.
Binbir türlü parçadan düşen kelimelere rağmen onu düşlemeye ant içmiştim...

Ona sen benim şiirim oluvermişsin diyemeden
Tepemi attıran sinsi bir şiir peydahlamıştı gece
Sabaha varamadan akşamla buluşmuş
Ruhumun gizemi sırra kadem basarak bulunmaz olmuşum
Çünkü hiç bilmediğim yerlere onu alıp gitmişti kahrolasıca zaman...

Yapraklar secdeye oturmuştu.
Gözlerim gökyüzünün mavi bulutlarından süzülüvermişti.
Ömür defterime sıkışmış sıkıntıların kabuğundan sonunda sıyrılıvermiş onu bulmayı başarabilmiştim.
Öylesine kanımda büyülü bir sevdaya dolmuş ki
Büyük bir ahh daha çekmişim onsuz geçen tüm sevgi dilli zamanlara...

Mehmet ÖKSÜZ