İnsanın ruhuna dert sokan şu arsız hayatı
Hem elimizle hem de sözümüzle kirletirken
İnsanlar uzun yollarda emeklerini harcarken
Uykularına yenilip bitap düşmüştü.
Aynaya her baktıklarında
Yaşamlarına umutsuzluk tohumunun ekildiğini görmüş
Oracıkta ödleri kopuvermiş
Seviştikleri limanın kanatları kırılıvermişti...

İnsanı kendinizden uzak ettirerek onun hayatında olamazsınız!
Siz, o insan için ilahi bir can olmuş
El üstünde tutulmuşsanız
Yaptığınız hangi meslek
İcra ettiğiniz hangi makam olursan olsun bir gün sona erecek
O zaman doğruyu görüp
Sadece yaşamın doğru limanında konuşlanmak isteyeceksiniz.
Fakat önemli olan o limanda bekleyen o özel ruhlu insan
Hala sizi bekliyor olacak mı asıl mesele bu?
Çünkü böylesi naif insanlar karşınıza kolay kolay çıkmazlar
Bir film şeridi gibi akarlar gözünüzün üstünden
Ve siz o insanları farkında olmadan ömürlük taşıverirsiniz.

İnsanoğlu, bu yaşam döngüsünde birçok şansı vardır
Kullanmasını bilene ve anlayana.
Sizi anlayan ve kucaklayan insanlardan vazgeçmeyerek
İyi insan olarak
Yarınlara çok güzel miraslar bırakarak
Gülün koklanması gibi içten ve doğru
İnsan yurdunun ses tellerini titretecek kadar onurlu olmak gerek...

Hey sen bir gün
Kazandığın aşkı kaybettiğinde ömür benim için bitti mi dersin?
Yani demem o ki, yaşıyor olabilirsin
Ama gönül sevgini ebedi kaybetmişken
Sen öylece sevgisiz yaşa yaşayabilirsen... Sadece nefes almayı hayattan say
Etrafını karıncalar kaplasa da farkına varamayacak hale gelip
Teninin ürpertisi bile olmayacak Gözyaşlarından akan sinsi damlalar oluverecek ve içten içe kendi kendini yakıvereceksin!

Hiç kimse beni anlayamadı söylenip
Kuyunun dibinde çürüyecek kelimelerin.
Sahile vuran dalgalarla yerin altına giriverecek yollar
Anlatılan her şey yalan mıydı, kurgu muydu?
Ne kadar ağlasam faydası yok
Çıkmaz bir yolun düşünde renksizim deyiverceksin...

Ben seni, çok uzun zaman önce hiç tanımadan rüyamda görmüştüm
Kaderin orta yerinde buluşan kelimelerle
Hikayeler yazılmış, sözler kifayetsiz kalmıştı.
Esmerli bir günde çığlıklar atılmış
Sen uzak diyarlara gidip benimsemiştin bakışlardaki rengin ahengini.
Göz göze gelmiştik defalarca
Oysa kısmetten ötesi yokmuş derler
Bizim alın yazımızda ayrılık varmış, hüzün varmış be sevgili...

Mehmet ÖKSÜZ