Bembeyaz bir yalnızlıkYalnızlığın kanatları vardı bembeyaz İnsanın içindeki boşlukları gösteren şeffaf, olduğu gibi olan Ona tutunanı gezdirirdi düşlerin arasından Kimseye söylemeye gerek bile yoktu Gördüğü yerde ölümü fark ederdi yalnızlar çünkü Gözleriyle kendi gerçek benliklerine dokunurlardı O kanatlara tutunmakla kurtuldu çoğu Kim bilir, kalabalıklar arasında kendini kaybeden niceleri, Kaç kez düştü insanların arasındaki yalnızlık canavarının ağzına? Derin boşlukları büyütürdü anneler çocukları yerine Bağırış çağırışların metropoldeki yankısıyla uyurdu bebekler Ninniler artık masum değildi, saf hiç değildi Karman çorman bir duygu bombardımanı yağıyordu yağmurlar yerine ve kimsenin istikameti düşmüyordu artık beyaz sevmek bembeyaz yalnızlığı Zeynep Zuhal Kılınç |