Kaderi suçlamıyorum,
Bir suçlu arayışında da değilim.
Bir daha geri gelmeyecek olan bir ömür  harcadım,
Emek verdiğim herşeyin, gözümün önünde bir bir ziyan edilişini izledim.
Bir şuclu aramıyorum,
Oysa kendi ellerimle çizdiğim kaderimdi.
Sadece herkesi kendim gibi sanaan gönlüme kırgınım.
En çok değer verdiklerim, en çok sevdiklerime toz kondurmayan kalbime dargınım.
En zor anımda  yanımda olmasını istediğim ve hiçbir zaman olmayan,
Sırdaşım dediğim,arkadaş, dost dediğim yüreğimin baş köşesinde yer veren   kendime kızgınım.
Ne acı ki değer verdiğim her şeyi;
Bir tesbihin habbeleri gibi özenle dizdiğim sandığım,
Ama her defasında kandığım,yıkıldığım,dağıldığım gönlüme aldıklarıma değil,
Bir bana kırgınım.
Çoraklaşmış bir coğrafyanın yasaklı metropollerine sürgünüm,
Bir yetimin gözyaşlarına boğulmuş terkedilmiş,
Vicdanlara dargınım.
Bencillik naraları atanlara değil,
Onlara yer verip değerli kılanlara dargınım.
Bir suçlu aramıyorum;
En büyük suçlu olan kendime
sürgünüm
Kırgınım
Dargınım
Sadece kendime...

Kadir TURGUT