Tılsımı inzivâya çekilen hayaller var ya...
Sorarlarsa beş dakika önce çıktı diye yalan söylüyorum...
Kapıda karşılaşmadınız mı diyorum...

Çok sorguladınız ama hayatımı...
Muhabbetin fazlası alerji yapıyor...
Cevap vermekten korkmuyorum...
Ama yoruluyorum...
Yine de mahrum etmeyim sizi...
Dinleyin o zaman beni;
Neden mi bu kadar doluyum?
Yükün ağır kısmını daha size göstermiyorum...
Bir derya dolusu acıya karşı bir damla tepki veriyorum...

’Bırakma beni’ lerden usandım...
’Unutma beni’ leri çok duydum...
’Sensiz olamam’ lara inanmıyorum artık...

İnsanın en büyük dostu kendisi derler ya...
En az kendime güveniyorum...
Çok geç kaldım çünkü...
Hayat; gani gani mutluluk dağıtırken...
Her hüznün üstünden kalanı biriktirdiler...
Döktüler bozuk para gibi ceplerime avuç avuç...

Karamsarım evet...
Hadi yalandan nasihatler verip gülün içinizden...
Ya da...
Ya da...
Susun en iyisi...
Sizi dinlemek istemiyorum...
Ben yıllarca içimdeki ağlayan çocuğu susturamıyorum!..

İstemiyorum!..
Hapşırdığımda "Çok yaşa..." diyen;
Öldüğümde dua eden...
Çok iyi adamdı diye yalandan iki çift söz eden...
Üç gün sonra unutanı da istemiyorum!..

Çok savaştım...
Çoook...
Bu benim ilk yenilgim değil!..

İbrahim Halil MANTIOĞLU