Zamansız baktı gözlerin
Oysa renkler hep aynıydı
Deniz mavi
Yosun yeşil
Gece siyahtı
Alnımdaki kara yazıyı okudun her defâsında
Sallandı; kalbimin tahtı

Yargısız infazdı her bakışın
Tek celse bile açmadı gönül mahkemen
...ve saymadın duyguların astını üstünü
Yıktın bütün tabuları
Çektin restini

Kor gibi baktın yağmura
Yangını da buğulu gördün
Hiçbir hükmün yerinde değildi
Fırtınaya teslim oldun sanki
Başın en ılık meltemlerde öne eğildi

Zamansız baktı gözlerin
Işığı süzerken karanlığı özledi
Bulutları seyrederken şimşekleri
Belki gök gürültüsünü sevmedim senin gibi
Ama hayıflanma!..
Yine de selamladım havai fişekleri

Kaç hikâye yazıldı bu aşkın üstüne
Her birinin başlığını bile okumaya yetmez ömrün
Yetse de zaten sakıncalı bakışların
En azından duy sesimi
Aç artık yalvarırım, üstü örtülü kafesini
Sen bana yürümesen de ben sana koşarım
Belki o zaman hissedersin nefesimi

İbrahim Halil MANTIOĞLU