Bir zamanlar, gözyaşlarında tutsak bir kadın yaşarmış. Adı Eyşan’dı ve cevaplarının kafesinde hapsolmuş, rüyalarını atta bulmuştu. Bir gün, kaderin cilvesiyle kına gecesinde tanrının ellerini gördü. Satılmış bir ruhun kırık pembe geceliğinde buldu kendini.

Hayatın cilvesiyle, kınana aykırı bir bıçakla kendini kanatmıştı Eyşan. Kanayan zamanın içinde, akrepsiz yelkovansız bir saate dönüşmüştü. Aşkın yükü altında, sevgilisini görmemesi ölümle eş değerdeydi. Ancak görse, aşkın hükümdarlığında özgürlüğüne veda edecekti.

Eyşan’ın hayatı devam ediyordu, ama içsel bir üzüntüyle doluydu. Ölümün hazin çöküşü, tanrının gözleri önündeydi. Ayrılık, kahır meclisindeki hüznün çarpım cetveliydi. Aşk, başka bir bedende başak verirken, Eyşan kendi gerçekliğine gözyaşlarıyla bakıyordu.

Şükrediyordu Eyşan, tanrısına, belki de alışmıştı acılara. Gecenin sessizliğinde, emziren gece ve Şahmeran sorularında buldu huzuru. Ancak ecel sebebini düşündüğünde, ırzına geçilmiş gölgesiyle yüzleşti. Bir kâfirin göğüs uçlarından içtiği ah, kıyametlerin arşında yankılandı.

Eyşan, kirletmemişti sevgilisini, uykularını öpmedi, aşkta yedi tur tavaf atmadı. Sheng’in notları arasında şathiyyatla dolaştı, kitaplar var ama gerçek sevgisi yoktu. Gecenin karabasanları arasında, bir hırtla tartıştı. Mevlana’yı çağırmadı, çünkü kendi içinde bir derviş olmak istiyordu.

Bir sonbaharda, Eyşan’ın tanrısız küfürleri karanlıkta yankı buldu. O müslüman, Eyşan ise külliyen bir pagan. Kimse görmedi, usulca eylülünde yaşadığı çatışmaları. Gözyaşlarıyla yazılan bir hikaye, Eyşan’ın kendi gerçekliğine ve özgürlüğüne olan uzun yolculuğunu anlatıyordu.

Gözyaşlarımda tutsak, cevapların kafeste,
Rüyalarım attayla, tanrı beklenmez artık.
Elini gördüm kına gecesinde, satıldın tanrıda,
Rahmine düşseydim, içimde ruhun pembe geceliğinde.

Kınana aykırı bıçak, kanamasın diye kendimi kanattım,
Kanayan zamanı göremezsin, akrepsiz yelkovansız saattim.
Seni görmesem ölürdüm, görsem öldürürdüm,
Her soluğum şimdi senin kölenken özgürdüm.

Hayat devam ediyor eyşan sadece üzgünüm,
Ölüm hazin bir diz çöküş, tanrının önünde.
Ayrılık hüznün çarpım cetveli, kahır meclisinde,
Aşk başka bir bedende başak verirken

Şükrediyorum tanrım, benimki sek olsun,
Beni emziren gece, Şahmeran sorularında.
Ecel sebebim, ırzına geçilmiş gölgem,
Bir kâfir göğüs uçlarından ahımı içerken.

Sen değildim, seni kirletmedim,
Uykularını bile öpmedim, yedi tur bir tavafsa aşkta.
Sheng’in notuna şathiyyat, kitaplar var ama kendisi yok,
Gecenin en hırt karabasanıyla tartış, ama Mevlana’yı çağırma

Tanrısız küfürlerim karanlıkta çıldırtan,
Sen müslüman, ben külliyen bir pagan.
Bir sonbahardım, senden daha eski,
Görmedi kimse, usulca eylülümü kustum eyşan.