İnsanoğlu kanatsız bir kuşa misâl…

Eşimin mesleği dolayısıyla yıllardır diyar diyar dolaşıp dururuz. Her gittiğimiz yerde sıfırdan başlarız hayata…
Yeni çevre, yeni komşular, yeni bir şehir, yeni caddeler, sokaklar, çarşılar
Hatta sütçü, ekmekçi bile yeni…
Çocukların da bu kaderi yaşamak zorundadır.
İnsan tanımak, çevre edinmek, dost kazanmak öyle kolay mı?
Paldır küldür girebilmek mümkün mü gönüllere, çatkapı dalmak olur mu?
Tanımak ve fethetmek gerekir dost kazanabilmek için…
Tam tanışırsın, kaynaşırsın, anı biriktirirsin bir bakmışsın ki bir tayin daha…
Bakmayın bu serzenişlerime; zor zor olmasına da bir o kadar da güzel. Her gittiğin yerin yörenin kültürünü, ağızını, şivesini, mutfağını tanırsın.
Bir çoğunun hayal bile edemediği çok yer görür, çok seyehat edersin.
Her şehirde konaklayacağın bir arkadaşın olur, her gittiğin yerde bir iz bırakabilme şansın…
Her ayrılıkta ardından bir sürahi su döken bir dost kazanmışsan ne mutlu…
Bu şiir Ankara’dan İzmir’e tayinimiz çıktığındaki Ankara’ya veda şiirimdir…