Yetim Kalmış Bir KıyametAcıdım Yalan değil çok acıdım Ama Bir çiçeğin dalından düşmesinden Ya da bir kuşun toprağa kul olmasından daha acınası değildi halim Yine de kara bir delik gibiydim Yanından geçip giden hayatları yutmak istedim Sonra baktım insanlara Kırılan kalbimi saklamaya gerek yoktu Bir şekilde herkes kanıyordu sakladığı yaralarından Acıttım Yalan değil çok acıttım İçimde bir kıyamet yeşerdi Sahipsiz Arsız Tehlikeli Zifiri boyanmış bir yetim gibiydi gözleri Sözleri sonbahar gibi yaprakları sararttı Bakışlarının değdiği her yer kanattı Baktım gözlerine Varlığı parçalanıyordu Baktığım yerde ruhumu gördüm Acıdım Hem de öyle çok acıdım ki O yetim kıyametimi sıkı sıkı göğsüme bastım Bendim o Benden daha fazla bendim hatta Canımdan canını nasıl ayrıcaktım Üzerinden milyonlarca askerin geçtiği hırpalanmış bir toprak gibiydim Kanlı savaşlar veriyordum her gece içimde Her yeni soru yeni bir katliama götüyordu beni Yetmedi hiçbir cevap Defalarca kendimi öldürüp öldürüp dirilttim Öyle çok öldüm ki Bin yabancı büyüttüm içimde Dilimde şizofrenik bir kavga Bilmediğim dillerde küfürler edip Yaralar açtım kendime Ama Yaralı kalbimi saklayacak halim de yoktu Delilerin özgürlüğüyle kendimi ödüllendirip boncuklar işledim kefenime Öylece ulu orta Olduğu gibi Saklamadan Acıdım Kanadım Ağladım Bağırdım Yenildim Kazandım Hem de öyle bir coşkuyla yaptım ki hepsini Bana bakanlar hiç şüphelenmedi içimde kıyameti taşıdığından y... |
şiir ve dostlukla...