Bak büyüdüm anne...
Masal dinlemiyorum artık...
O rengarenk oyuncaklardan da istemiyorum.
Oyuncak ben oldum.
Dünya oyun...

Ağlamıyorum...
Haber vaktine denk gelen çizgi filmleri izlemek için...
Mutlu sona gelmeden koptu bütün film şeritlerim...
Gülmek mi?
Ne diyorsun anne?
Dur!..
Şimdi buna güleyim bâri.
Çoktan unutturdu zaman...
Hüznümden bir parça yangın bıraktım gittiğim her yere...
Bedenim iki büklüm...
Başım duman...

İliklerime kadar sindi ölümün rutûbet kokusu...
Bana yakışmaz şimdi musibet korkusu...

Beşi bir yerdeyi de sonunda yapıştırdı hayat!..
Kırılmış kadehlere döndü gamzelerim...
Taşıyamaz oldu su katılmamış sarhoş gözyaşlarımı...

Ağırlığıma hep başkaları karar verdi
Kaç kere yanlış tartıldım,
Umut denen bu bozuk terazide
Istıraba meze lâzım dediler; yorgun bedenimden...
Mutluluğa mucize...

İbrahim Halil MANTIOĞLU