DÜMDÜZÜM


Ne mürekkepleri döktümde yoluna
Okuyamadın kendini benim satırlarımda
Endamına fedaydı, zerafetine ölürdü gönlüm
Onlar nasip olmadıda yokluğunla gömüldüm
Kabrimi gözlerine kazdırmak isterken
Baktığın en uzak yerleri ettin cesedime mesken
Hiç unutamadım, hiç olmadı, hiç kalmadım
Ne kadar sussamda kalemime hakim olamadım
Yıldızlar yolladım çam sakızı çoban armağanı
Kabul ettin onları ve yoktu sana ulaşmayanı
Dağlara üfleyip hasretini, düz etmiştim uğruna
Şimdi düz olan benim, dümdüzüm yokluğunda
Hissiz olamazsın sen, bu hale seviniyor olamazsın
Boynu bükükken ben, başın dik duramazsın
Hergün unutmak için dua ediyor ama atamıyorum
Ammada uzadı yokluğun, yoksunya yapamıyorum
Benim kalbim yalnız sana yanmış
Artık kelimeleri sevgiyle güdemiyorum...


13 eylül 2006
Çoban m.y.b