Sanki nakış işledi bakışıyla yüzüme.
Beni meftûn eyledi, bir gözleri sürmeli.
Aşka bulaşan kalem, inansa da sözüme,
Derdi hissetsin diye duvarlara sürmeli.

Yârene diller döktüm, etmedi hiç kifâyet.
Nazara geldim sanki, başımda bir felâket.
Seveni kıskanana az gelirse müebbet,
Tek tek zincirler vurup zindanlara sürmeli.

Dünyaya geldiğim gün bozulmuş tüm düzenim.
Mahkûm etmek gereken biri de varsa benim.
Karanlıkta bırakın, güneş görmesin tenim.
Bedenimin üstüne kapıları sürmeli.

Şimdi hatıralarım eskimiş bir valizde.
Mavi düşlerim vardı, hepsi birden hacizde.
Ben nice gemileri batırdım kaç denizde.
Artık gönül teknemi boş limana sürmeli.

Kaygılanmayın bana, geçmez perîşan hâlim.
Nara atmak için de bir zerre yok mecâlim.
Yine de unutmayın, yalnız şudur emelim;
O en kara sevdalar ömür boyu sürmeli.

İbrahim Halil MANTIOĞLU