YETERDİ BANA
Senden uzaklarda, çekerken cefâ,
İzimi bulsaydın yeterdi bana. Nazından geçerek, yalnız bir defâ, Yanımda olsaydın yeterdi bana. Duyulmadı sesim ıssız çöllere. Kıyamet yükledim bütün zillere. İnancımı yıkan acı dillere, Yabancı kalsaydın yeterdi bana. Yâr ettin hazanı nev-baharıma. Bülbüller katıldı âh-û zârıma. Elveda desen de gülizârıma, Sînemde solsaydın yeterdi bana. Sonsuzdu hürmetim malihülyâma. Almadım kimseyi sensiz dünyama. Özleminle taşan gönül deryama, Kıyıdan dalsaydın yeterdi bana. Âh oldu sevgimin geri dönüşü. Kaldırdım raflara hayali, düşü. Zaten unutmuşum, sazı çümbüşü. Bir hicaz çalsaydın yeterdi bana. Hayattan bıkarak atarken nâra, Bekledim eceli gelmedi sıra. Yüzüme aşk ile baktıktan sonra, Canımı alsaydın yeterdi bana!.. İbrahim Halil MANTIOĞLU |