Aldanmakla geçmiş her âlemin ömrü...
Kulak dile, gül bülbüle aldanmış.
Seven, bazen bir tatlı söze,
Bazen bir çift ceylan göze,
Gamze gamze gülen yüze aldanmış.

Çok acıymış yem uğruna yem olmak...
Dünya denilen azgın deryada balık oltaya aldanmış.
Sonunu getirecek diye virgül, noktaya aldanmış.
Ne yazık ki devamı gelmiş en sitemli cümlelerin.

Mektup, postaya aldanmış.
Vaziyet belki birilerine ulaşır diye.
Okunup, anlaşılamadıktan sonra yazılan duygular nafile.

Gençlik bedene; iyi niyetli insan yemin edene.
Garip, her yeni doğan güne aldanmış.
Dertli gönüller, şifâyı hep başkasına veren lokmana aldanmış.

"Ey ahali!" sözünü duyanlar fermana aldanmış.
Emir büyük yerden diye.
Kul, üç günlük beyhûde zamana aldanmış.
Ebedî âlemde huzura ermek yerine.

Kral tahtına, güzel bahtına aldanmış.
...ve sonunda düşmüş bir zalimin eline.

Yakup, evlatlarına aldanmış.
İş işten geçmiş, Yusuf kuyuya düştüğü zaman.
Hezarfen Ahmet Çelebi, kanatlarına aldanmış.
Galata Kulesi’nden semâlara açılırken.
Meğer bir yere kadar uçarmış insan.

Mecnun, çölde seraba aldanmış Leyla diye.
Âşıklar mehtaba aldanmış.
Vefa aramışlar ayın cazibesinde.

Kefil vicdanına,
Cahil yalana,
Gafil, dünya malına aldanmış!

İbrahim Halil MANTIOĞLU