Bulunmaz Hint kumaşına sarılı
birkaç vaat,
Yarı çıplak hakikat.
Çoktan acıktım yalnızlığa...
Azdan ötesini vermedi hayat!..

Kıskandırdım tabiatta ne varsa...
Buğulu gecelerde...
Gözlerime taht kurdu
şebnemler tane tane...

Tuhaf özlemler duyuyorum bazen...
Tehlikeli arayışlarda buluyorum kendimi...

Korkmak istiyorum.
Kavgadan, karanlıktan...
Bu kahpe terazinin oynanmış
ayarından!..
Ama korkmuyorum...
Umutlara zam gelmiş zaten.
Üstüme göre bi’ şey de yok ya...
Boş boş bakınıyorum tezgâhlara...
Eşe dosta belli etmeden...

Susun!..
N’ olur...
Artık duymak istemiyorum
cafcaflı renkleri...
Tozpembeyi, süt beyazını,
deniz mâvisini...
Zevkimden mi günde on kez
kızıla boyandım?

Güldürmeyin Allah aşkına!..
Tandırın odunuyla değil,
Tâlihin oyunuyla yandım...
...ve duyguların en şefkâtli anası mutluluk;
Sanki geleceğimi evlatlık mı aldı?
Yoksa ben mi o serin kollarından usandım?

İbrahim Halil MANTIOĞLU