İnsanı derin olmazlara sürükleyen yükleridir demişti birisi. Bunu çok geç farkettim ben. Sanki kör ettik gözlerimizi kapattık herşeye. İnsanı insan yapan yükleriyse buna karşı koyamadığımız durumları bile olmuştur. Sustuk sadece tek kelimeyi bile haram ettik kendimize. Yana yıkıla gözden ırak olduk ama yüklerimiz gönülden ırak olmadı önemli olan buydu belki de anlayamadık. O sorumluluğun altında ezildik çoğu zaman. İnsan yerinde bile duramazken koca dünyaya, kâinata nasıl sığabilir ki. O yüzden yükler insana ait iyisi de kötüsü de bizler ne kadar bu yolun yolcusuyuz bilmiyorum ama bildiğim bir şey varsa yük sadece geçmişten kalan hatıralar değil, yük sadece birkaç eşya yığıntısı değil, yük sadece sırlar değil. Asıl yük insanın kendisiymiş taşırmış emaneti kendinde. Aşamaz, ezilir, etkilenir, yaşadığını bilir ama yediremez. Sadece izi kalır bu fani mülk üstünde.