ÇOK ÖZLEDİM SENİ CANIM ANTAKYA'M
Ölümün kokusu onbir ilimi sarsa da
Gönlüm Antakya’mın ortasında rehin kaldı. Enkazların külleri canları çok yaksa da Ruhum Ata Köprüsüne varmadan sarsıldı. Kentim de etrafa savrulmuş hatıralarım İçimde esen dağ misali fırtınalarım Şubatın altısını yazmış tüm zamanlarım Çaresi olmayan acılara doğru daldı. Ey yüce antik kentim sen hep dillerde vardın Kentlerin insanlık tarihi kadar eskiydin İçinde her mezhebi barındırmayı bildin İki bin yirmi üç depremi tarihi çaldı. Harbiye’ye gidelim derdik o da yok artık Eksilmeden çoğalırdı bereketli katık Şimdilerde sokaklar dağınık her yer batık Yarılmış toprak canımı yerden yere saldı. Mehmet Öksüz |