Yedi Mevsim önce doğan bir güneşe...

yedi kez değiştirdi üzerini ağaçlar
yedi kez
yeşili beğenmeyip
sarıya boyadılar göz kapaklarını ;
yedi kez durdu dünya sen yokken
yedi tur çekildi kanım damarlarımdan,
yedi duyum oldu sonra
yedi kez yemin ettim
yedi kez bozdum orucumu
ve yedi kez affetti tanrı beni, biliyorum..

yedi güneş düştü gökyüzünden
yedi ay müstehzi gülüşünü serdi şiire
yedi fahişe salındı mahallede
yedi tel saçı düştü
yedi çocuk yedi kez peşine
yedi susku boğdu çığlıkları,
yedi yangın çıktı
yedi tabut için
yedi ağaç feda etti kendini
yedi gök
yedi kat sema
yedi basamak
yedi and
ve yedi tanrı kabul etti tövbemi, biliyorum

yedi kez uyandım bu sabah
yedi kez uykumu böldü gece
yedi kez açıldı göz kapaklarım
yedi kez aşk sandım nefesini
yedi kez yuttum dilimin korlarını
yedi kez döndü dünya kimin etrafı bilmeden
yedi kez sustum
yedi kez konuştu iç/in
yedi kez gitmiştin
yedi kez gelişimdi sana
yedi kez inandım tanrıya...

şimdi
sekizinci mevsimi gelişinin
sekizinci dokunması teninin gözlerime
sekizinci mısra’ya
sekizinci beste’ye...




İkibinyirmiüç’ün Şubat’ı
Ankara