İlk günden bugüne kadar yaşadığımız o kadar çok şey var ki; ne anı dersin ne o anı silersin zihninden.
kaleme almakta zorlanacağımız.

Karanlıktı soğuktu
altı Şubatın gece yarısı
sadece karın düştüğü yerler değil
bizde gizli bir nefes alışa uyanacaktık
hareket edemeyecek
sadece dudağımızdaki kanın
ağrısını hissedecektik..

Oradaydı ilk Düş
ve oradaydı Son Umut
ilk düşüşün doruğuydu
belki son kurtuluşun çırpınışı
soğuktu dudağın ucunda kelimeler
yüzyılların ötesinde bir soğukluk
ruhun yakınında dikey bir çizgi
saatleri bir birine nota yapmıştı
ve an haykırışlara döndü
ve yukarıdan gelecek bir sesin
bilmediği bir dilde olması onu
çok mutlu edecekti
bizler yakaranlardık
onlar yalvaranlar
her birimizin içine
yeni bir umut doğuracak gökyüzü
aşka düşmüş gençlerin
yaşlıların çocukların
ve evcil dostlarımızın
ve ölülerin Şaheser destanlarla
gün ışığına çıkmasını bekleyecektik
ve soluğun ölümlü ağrısıydı bu.

Çağrılara cevap veremeyenler
toprağın sınırda sarsılan sevilmenin
damarlarından dışarı ölgün çıktıkça
buz gibi soğuk üşümüyorlardı gecelerde
bizim kalbimiz uçuyordu
yüksek binaların enkazından göğe
kırık dökük camlarına çarpa çarpa
şehirlerin üstüne gök olup kurulmuş teselli
herkes sokakta orada burada koşuyor
bense uyanıyordum
boş bir sayfanın koynunda
genzime biriken harfler
kapatmasın istiyordum
Mısra’nın sallanan bedenini
üşüyen ellerine dokunmak için
parmaklarım kanayana kadar
harfler kurdum dokunsun diye ellerime
-yavrum sıcaklığını hissedeyim ellerim de
ölümle koyun koyuna yaşayan ben
mucizeyi yaşadım o an
sanki Cennet tadında Cenneti verdi bana
şiirler yazdım enkazdan çıkan gözlerine.

"Bir çadır yardımda bulunabilir misiniz"
diye her köşe başında
ruhumuzu rahatsız eden
kirli çamurlu yırtık pırtık elbiseleri ile
gözlerinde nem kulaklarımızı çınlatan seslerle
eski karton kutuların peşinde koşup
döşeğinin altına serecek
nenelerle karşılaştık ’’utandık’ ’ağladık’
çığlık atarak anlattı yaşlı nene
oysa doğaçlama yatak ikliminde
günün kızıl karanlığının ardından
yıldızlar torununu beşikte sallamış
ve delip geçmiş ecel hepsini.

Eğer yanlışlıkla bir çocuğun
başını okşayacak olursanız
her daim aşağılayıcı bakışlarını hissedecek
başka bir sahneye dönüşecek
birden bire Dünya
artık ansızın yerinden kalkıp giden
geceye kamburuyla devrilen ay
üst üste yığılı taştan mezarlar
yağmurla yağan birinin gözleridir
delik deşik ayaklarımdan
kafatasımda ki akıl noksanlığına.

Yirmi günün ardından bende kalan
siren sesleri
ve küfürler
ve toz duman
ve sessizce ayakta kalan ağaca
uzun uzun bakan cılız sokak köpeği
ve sokak kedileri
K’ar ettiğim çocukların
bakışlarıyla dövdüğü
ve ölesiye kederli

’’Başımız sağ olsun Geçmiş olsun Türkiye’m’’