Kim bilir kaç imtihandan çıktı ırkım alnı ak
"Bitti" derken son musîbet derde dûçâr kıldı Hakk

İz bırakmaz zannederdim kalbe kasvet her belâ
Yandı heyhât yandı sînem sanki dersin Kerbelâ

Hem basîret dersi verdik hem bakarken kördü göz
Sözde kardeş bildiğinden çok ihânet gördü göz

Mûteber bir kul sanırken, pîri fânî bir beden
Yen içinden yivli hançer, haçtı sarkan cübbeden

Bakmadan hiç rûz-i mahşer, fasl-ı ukbâ kısmına
Secde etmek pek hazin şey kutlu kavmin hasmına.

Sûretinden iz ararken bunca yıldır lâinin
Sezdi millet maskesinden, bed sesinden hâinin

Saldırırken her cenahtan iplerinden kurtulan
Garba bayram oldu hüznüm, cân evimden yırtılan

Lav yağarken gökyüzünden kin kusarken top, tüfek
Kim bilir kaç anne eşsiz, şimdi öksüz kaç bebek

Sendelerken bombalardan silkelerken zelzele
Yek vücut hem tek yürektik! Belki ilk kez; el ele!

Bir hayalken Nesl-i Âsım, kaybolurken her umut
Gür sesinden göçtü birden şems önünden son bulut

Ülkümüz bir türkümüz bir, bir yürekten şarkımız
Aynı dâvâ, birdi düşman; yoktu artık farkımız

Bir taraftan tanka taşlar bir taraftan secdemiz
Tan doğarken dindi feryâd indi kâbus perdemiz

Her saat bir yıldı sandık; hiç tükenmez, çok uzun
Bolca ibret dersi aldık onbeşinden Temmuz’un

Garba sorsan, yoktu eksik, tüm hazırlık tam idi!
Gün batarken dîdesinden damlayan hüzzam idi

Âh çekerken intizârdan ecnebînin bestesi
Tamdı çoktan kayd-ı Firdevs, nesl-i Kâbil listesi

Ayrılıktan muzdaripken can sıkarken her gedik
Şerri gördük silkelendik bir ağızdan dur dedik

Yaklaşırken her delikten zehri âfet engerek
İntihardır zevke dalmak hem haramdır her döşek

Yerle yeksân olsa gülzâr, yansa yurdum eskaza
Kavm-i Türk çün şan şereftir ceng-i ekber, her gazâ

Biz ki en son kal’a - burcuz, Hakk’ka tâbî öncü iz
Türk’ü bekler puslu dağlar, şer tuzaklar, sığ deniz

Ahdimiz var söz ezelden; bilmeyen çok; arz olur
Cenge dâvet varsa şâyet, Türk’e destan farz olur...

Mecit AKTÜRK

Fâ’ilâtün / fâ’ilâtün / fâ’ilâtün / fâ’ilün