hayal edilemeyecek o topraklarda doğdum
gökkuşaklarının gülümsediği yerlerde
her yer beşikti burada.
yıldızlarla aramızda kimseler yoktu.
burası benim doğduğum topraklardı.
sokaklarında koşturduğum yerlerdi
çocukluğumdu benim
yuvamdı.
babam efsaneydi benim için.
annemse hiç bitmeyen bir türküydü.
söylemeye doyamadığım.
şimdi kollarında sallandığım o topraklar.
yıldızlarla muhabbet anlatılamazdı.
sarılıyorum boş kollarımla geceye.
doğduğum topraklarda.
*
her şafakta vedalaşırım yıldızlarla.
gün doğumuyla başlar koşuşturmalar
parlayan yıldızların gölgesinden.
gümüşten hayaller kurarken.
duygular cenderesinde gitgeller yaşarız.
geçmişten bugüne
bağlı olduğumuz kökler.
ay ışığında adımladığımız sokaklar.
köşe başı hikayeleri anlatılıyordu
herkes uyurken
gecenin matemi çöktükçe .
sanki dünyanın sırlar gizleniyordu.
doğduğum bu gizemli topraklarda.
*
unuttular görünmez olanı.
ruhların bedeni nasıl terk edişinin nedenini
sahip olduğundan habersizdiler
tükenirken nefesler.
sessiz çığlıklar yükselirken her yerden.
güç yenilmiştir o görünmez olana
akan suların melodisinde huzura ermek.
her çiçekte ayrı kokmak.
yaşamak doğduğum topraklarda.
son sığınağımdı benim.
annem gibi gülümsemiyorlar artık.
kokmuyorlar da..
atalarımın yattığı topraklar gülerken.
babam gibiydi.
*
hayat yaşanan bir yoldur
bedeninin bulunduğu o yerlerden ibaret.
ruhun veda ettiği yerlere doğru akarken zaman.
hala öğreniyorum geçmişten kalanları
sabahın şafağında yürürken.
yıldızların göz kırpmasını izliyorum.
o köşe başı sohbetlerinde.
huzurluyum.
içinde kaybolduğum belirsizliklerde.
hiçbir şey ışıldamıyor onun gibi.
sarılmıyor da
güneşin doğduğu bu topraklarda.
o eski türküler unutulmuş.
geceler de eskisi gibi değil.
yıldızlar suskun
güneşin tenleri yaktığı bu yerde.
hiçbir şey eskisi gibi tat vermiyor.
kokmuyor hiçbir şey.
*
Mehmet Demir
01.07.22 Ankara