Dünyayı ilk defa gören bebek
gülümser
biri ona bakıyor kucağına alıyor şanslıysa eğer

Anne her gittiğinde yanından
yalnızlığın provası başlar yeniden ve daima
sonra okul sonra gurbet yitirilen arkadaşlar

Hep hasretten ibaret bir nefestir yaşamak
sevdiğin her ne varsa kaybetmekten korkmak
aslında kendinden kaybolmaktan

İsimler tutunacak dallarımız
anne bir isim midir baba
hiç doğmamış kardeşi olanlar en iyi bilendir yalnızlığı

Okullar uzayan yollara benzer
bitmeyecek sandığımız fakat günün birinde biteriz okuldan
işimiz iş arkadaşlarımız işverenlerimiz iş alanlarımız

Meydanlar sokaklar genişliğince hayat hikayeleri kadar büyür yalnızlığımız
herkes bir diğerini kalabalık zannederken
davetsiz misafiri buyur eder yaş almaklığımız

Her insan kendi kıyametini koparırken
niye geldim ki ben bu dünyaya sorusunu sorar aynadaki yabancı
bilinemez bazen giden mi gelmektedir gelen mi gidecektir kim yolcu kim hancı

Yalnızlık iyi mi kötü mü harika mı berbat mı
birisi diyor ki sen kötüsün kötü
yalnızlığımız ömrümüzce sırtımıza aldığımız görünmeyen bir örtü

Her başlayan gün yalnızlığın provasıdır
sahne kurulur perde açılır roller dağıtılır oyun başladığında
tek tektir acılar hesap sorulamaz kimseden mutsuzluk sebebi olmaya dair

Mutlu olamamak en büyük açmazımız çıkmaz sokaktan beterdir istemek
lakin istedikçe kaçan kelebek misali tutulamıyordur
elini kolunu serbestçe bırak sallamaktan savurmaktan savrulmaktan vazgeçersen omzuna konar





Gülhan Çeliktaş