Ne zamandır yok iştahım, Nepalli çocuktan beri
Sabah, öğlen,akşam pilav lapası yerdi
Giderken okula hengâmeli uçurumlardan o
Dümdüz asfaltta yürürken ben, utandım doğrusu.

Afrika`da durum farklı değil, bak sen beşere
Uygar milletlerin insafıyla var hayat, sınırlı öğünlerle
Sömürülmüş altı da üstü de zavallı insanların
Sorumlusu bir kaç elit değil mi, yaşanan bu dramlarım.

Nasıl da üstün bir vasıfla yaratılmıştı insan
Aklen, ruhen ve fiziksel mükemmellikti bu
Ne yazık ki çarçabuk unuttu, harcadı bu vurguyu
Hale bakın ki insanlık yatak döşek, kalplerse durdu.

Onca nimetler serilmişti ayağa, etmemeliydi israf
Kimi öğün bulamaz, kimi lükste aştı dağları, elinsaf
Oysa el kitabıydı kainatın mukaddes mushaf
Görünen hale yok yorumum, her şey trajik ve tuhaf.

Ebedi saadetten dem vurur onca düşünür
Metalar sağlamıyor bize, ne sükûnet ne huzur
Kaldı mı kadim dostluklar, varsa yoksa kazanım
Savruluş değil de nedir bu, ağrıyor yine sol yanım.

Hani hepimiz kardeştik, paylaşırdık hayatı
Neden acılar azalmıyor öyleyse, bu bizlere reva mı
Neyine güvenelim şu faninin, yarınımız meçhulken
Yanaştı limana gemi, gidiyor birileri, vakit çok erken.

Hırslar kör etti bizi ve en güçlü olma arzusu
Unutuluverdi masallardan gelen çocuksu,masum duygu
Dillendirilmedi mi mükerrer kez bizlere sevgi nutku
Şeytan aldı aklını beşerin, insan kendini de unuttu.

Yaşamanın amacını neden sorgulamaz olduk,
Hayatın içini boşalttık, köhnelerde boğulduk
Mutluluğa giden sayısız yol var arıyorum
Sevgiden geçmeyen bir çıkar yol bilmiyorum.

Önce kendini tanımalı insan, bilmeli hudutlarını
Çakrasını kullanırken vicdanını da yormalı
Sadece başarmak arzusuyla çıkılmamalı yola
Umut, sevgi, vefa için de verilmelidir mola.

Şu değerlerimizi hissetmeli yeniden, içe doğan
Ethosferiyle onların hayat bulacaktır alenen can
Karanlıkta buluruz bir çıkışı, yürürsek onlarla atiye
Sabırla yürünen zeminde ışır yollar, cümlemize biteviye.

Hırsını, kinini ve egolarını atmaktır çöpe ilkin
Neşe ve ümitlerle beslenen kafalardır dingin
Kuşatacaktır seni de etrafını da bu engin duygu
Yenilmeyeceğiz o zaman, sevgiydi en büyük vurgu.

Ne duruyoruz haydi, yazalım şu hayatı yeniden
Geç değil güzelliklere ulaşmak için, şimdi silkelen
Saygı, sevgi, dostluk gibisi var mı, değer katar yaşama
Onlarla varolmuştu zaten, yaşanılırdı dünya .

Oğuzhan KÜLTE