ben derdimi gecenin şefkatli kucağına döküyorum
soruyorum sonra kendi kendime
derdim var mı benim
bir başkası için dert değildir belki de
benim dert dediklerim

erkenden uykum bastırıyor
atıp da kendimi yastığıma uykuya dalıyorum
dört bir yanımı sarıyor kararsızlıklarım
dönme dolap gibi değişmiyor kaderim
etrafımı çeviriyor haklılıklarım haksızlıklarım

gecenin bir yarısından sonra
herkes yeni yatarken ben uyanıyorum
geceden başka dostum olmuyor
konuşsam karşımdaki uyuyamıyor
vicdanım razı olmuyor pişman oluyor üzülüyorum

ben gecenin kulağına fısıldıyorum derdimi
biliyorum ki bir tek o anlıyor beni
o kızmıyor sitem etmiyor sus konuşma yat uyu demiyor
gecenin soğuğu kendime getiriyor birden
iliklerimi titretiyor açık pencereden girerken

her gecem böyle işte az uyuyor uyanıyorum
hep muhasebesini yapıyorum geçip giden hayatımın
aklayıp paklamıyorum kendimi
elbet vardır uçsuz bucaksız hatalarım
fark ediyorum o an içimde her şeyim kalmış yarım

gece sessiz sakin yumuşak kadifemsi
çok uzaklarda bir yerlerden duyuyorum havlama sesi
çaresizce sevdiğimi anlıyorum her şeyi herkesi
günler akıp gidiyor cumartesi pazar pazar ertesi
kalsın istiyorum gönlümde birazcık yaşama hevesi

bir yerlerde benim gibiler olduğunu hissediyorum
onlar da irili ufaklı dertlere sahipler biliyorum
ruhumun üstü açılmış çok üşüyorum
hiç bilmediğim bir yere gitmek istiyorum
hiç tanımadığım birilerini özlüyorum

nedenler niçinlerle geçti ömrüm
sanki aynı yerde mütemadiyen döndüm
acaba engelleri kendim mi koydum
tıpkı bir hemstır misali yol aldığımı sanırken
aynı yerde durmaksızın döndüm durdum

başkalarının kararlarına uyumlandım
küçük yaşımdan beri karar vermekte zorlandım
zaman koştu herkes yarıştı ben hep en geride kaldım
aslında onlar koşan ayaklardı ben ise üstünde koşulan yoldum
on oniki yaşıma kadar gonca idim açıldım birdenbire soldum

ben derdimi gecenin şefkatli kucağına döküyorum
soruyorum sonra kendi kendime
derdim var mı benim
bir başkası için dert değildir belki de
benim dert dediklerim




gülhan çeliktaş