biraz ağlayabilir miyiz. beraber

siz. saçlarımı hiç bilmezsiniz
kulağımın arkasından bakan zarif bir üzüntüydü her zaman
beklemediğiniz bir düşüncede
beklediğiniz gibi
bir ses çiçeği gibiydiniz
boğazıma dökülen ince bir zülüf
hep aynı kokuda kalırdım
havam olurdunuz
dudaklarıma götürdüğüm yağmurlar gibiydiniz
bir kuşun midesinde uçup giden siyah bulut
her yeriniz o kadar karanlıktı ki
görmezdim sizi
benim gözyaşlarım. hastalıklı bir ırmak gibiydi
hiç silmezdiniz
ağır bir meseleydim ellerinizde
gözlerimin altındaki morluk gibiydiniz
damağımda kurumuş beyaz bir begonvil
hep ağzınızın kenarında beklerdim
bir şiir kadar yorgundum
hiç okumazdınız
beni hiç bilmezsiniz
her telden üzülürdüm size
sırtımda boşluktan oluşan bir kambur gibiydiniz
dayanılmaz sahipsiz bir çile
sonra hep bir şey olurdu
hiç beklemezdiniz beni
biraz daha öteye giderdim hep
ağır bir küpeydim
kalbinizde
içimde içinize el sallayan bir çiçek açardı
hiç görmezdiniz
ardında sesler büyürdü
sıralı mevsimler
var olmamış gibiydiniz
anlamazdım
ellerimin derdi olurdu o muazzam köşeniz
orada şifalı duvarlar örülürdü
inceden sesler



hiç duymazdınız

.