Zamanın Çağırdığı

hayatı arzulara gömen insan, kayıp zamanı gıdıklayacak elbet
sen, ey küfesini kuyulara daldıran fani, ayaza düşmüş dallarınla
sakit yanların gördün mü? vakti bekleyen gecikme sandığın
sancılı dava kuvvetindesin ya da bir inci avcısı münasipliğinde
acıya kadar bütün ağıtların kader aranılan deniz olabilme
arzusunda olan “insan, kirli bir ırmaktır”* oysa yaşadığın.

asıl şerefin hakkı var, dünya yüklü ölüm esrikliği için
üzüntü kumbarasına atılan akçeli saatlerin bu kadar oysa
sonrasızlığın üzüncü ve istenmeyen bitimsizliğin zamanı
kamburunu çıkaracak ve arada mırıldanan mutluluğun sanacak
tebelleş olan kuytu yanına aksine gerçeğin yalımı pek yeğin
toplanan cem çok neşeli amma mekanın lümpeni oldukça yalın.

arzuları sırlayan hep gelgeç istek oysa sevinç, utançlar taşımakta
nefislerini bulan bedenler hora tepip hep ipsizlik eğlencesinde
acının keskinleştirdiği insanlar kader, tumturaklı anlatı iddiasında
itidali noktasında yüreğe dokunan en ücra noktasınca mümkündür
tözler ve süreçler vardır nurtopu gibi cici bir doğum dedikleri
hiç susmayan lafazanlar yanında dipsizlik kördüğüm ne acı.

bulunacak ifşa, cambaza bak hele cambaza şark kurnazlığı mı?

* Nietzsche

İlkay COŞKUN
21.02.2022