Çocuklarından koparılan bir anneye ithafen...

Omzunda yılların yorgunluğu var
Gözlerinin içi hep nemli hülya
Yavru bir ceylanın vurgunluğu var
Hayat’a bakışın sitemli hülya

Seni de ben gibi yakmışlar belli
Gülsende yüreğin ağlıyor hülya
Tüm suçu üstüne yıkmışlar belli
Öykün yüreğimi dağlıyor hülya

Örmüşler önüne hicran duvarı
Yıkmaya mecalin yetmiyor hülya
Satmak istiyorsun tüm dünyaları
Üç beş kuruş bile etmiyor hülya


Çalmışlar en güzel hayallerini
daldıkça gözlerin doluyor hülya
Yesen de cennetin mevyelerini
Aklın hep o yerde kalıyor hülya


Geceler utanır bahtını görse
Hangi renk karadır öylesi hülya
Mutluluk hep uzak umut kör’se
Ne Derin yaradır böylesi hülya


Anlatsan yürekten dinleyenin yok
Yalnızlık en kadim dostundur hülya
Körelse umudun bileyenin yok
Hicranın sevginden üstündür hülya


Kime küstüğünü bilmiyor kimse
Sükutun kanlı ah dinmiyor hülya
İster kahkaha at ister gülümse
Hasret yüreğine sinmiyor hülya


Yazmaya çalışsan sözler yetersiz
Acına kafiye uymuyor hülya
Haykırışın içten feryadın sessiz
Kimseler sesini duymuyor hülya


Sanma ki kar kalır, zalime zulmü
yazılan kul hakkı silinmez hülya
Toprak mı çok sever, suyu bir gül mü
Dikene sormadan bilinmez hülya