bir ipe asmışım
hayallerimi.
sessizce yüreğimden
çekip giderken.
ellerini ve şiirlerini
emanet mi bıraktın bana.
sıcaklığın avuçlarımda
emanetin bende
kaldı nemlenen
gözyaşlarıyla...


ben nefes alıp vermeyi unutmuşum.
mahmur gözlerle
geriye kalan izlerini
anı diye bıraktığım
hülyalarımı.
karanlıklarda kalan sol yanımı
hangi şehrin
yollarında bıraktım
ya da
bu söylediklerime mi
inanmak istiyorum.
belkide bu bir hayal
kırılan
tutmayan
bir hicran gibi...


gözlerimden
kirpiklerime kadar acı
duvarlar örmüş yaz
zamanın aşklarını
uykuda mı?
uyandırsam.
penceremden
seyrederken
camlar bana başka
konu açar mı?


Sen yoksun
silinen yolların
tenhalığında.
ben yine yaralı
kalabalıkların gölgesinde...



akşamlar unutulan bir
mevsim.
gözlerim duyguları iyice
oyulan bir devir.
inancımın
sayesinde
denizlerden kapan.
her harfin devrimiyle
göğsümde sıkışan adın...



dağların ardı sıra uçan kuşların
çaresizlikleri kanat çırpınışlarıdır
sanki onları
anlatan...
güneş esirgiyor
gövdesini
sergilemeyi.
insanlardaki sevgi
azalıyor
karanlık
gönüllere yayıldıkça.
her şey uzayan bir
masal gibi.
sanki uykuda...



MERYEM KARAPINAR