dünya gemisinde
en çok çocukların
buğulu seslerini ,
sıcak ve samimi
davranışlarını
sevdim ...
hayallerindeki
uçurtmalarının
göğe takılmadan
uçuşunu sevdim...
ben dünyada
en çok
çocukların ,
gülüşlerini sevdim.
umudu kulaklara
fısıldayan
hallerini,
güzel yüreklerini,
sevdim ...
çiçek açan
yüzlerini,
aydınlık çehrelerini,
sevdim ...
en çok dünya gemisinde
gözlerinizi sevdim ..
nice güzellikleri
gördüm ,
kâh geceleri ağlatan
siyahı
kâh cenneti andıran yeşili
gördüm .
o mucize gözlerde...
aydınlığı,esenliği
yarınları sevdim ...
ben çıkarsız sevginizi
sevdim....
karanlıklarda !
sessizliğinizle
yaralandım .
karalar bağladım.
anlatamadım .
cahiliyyetin karanlık bastığı ,
aydınlık görmeyen
düşüncelerde
hapsedilen papatyalar...
ben sesiniz olamadım .
ben sizleri insan olarak koruyamadım .
gözyaşlarınız içimde
bir umman oldu ..
cehaletin kuyusuna
atıldınız ,
yozlaşan bağnaz
kutularda ...
esir edildiniz
kırıldı kanatlarınız ...
.......
karanlıkları anlatamıyorum
ama
şunu çok iyi biliyorum !
ben sizin duruluğunuzu
samimi sevginizi
sevdim ....
......

seslendim !
....
karanlık olan gemiden .
ses vermediniz ,
ben en çok buna
dertlendim..
gecenin gündüze
varamadığı ,
kuyunun içinde
iç çekişlere ,
sahne olan
kırılan kanatları ,
yaralanan ,iyileşemeyen
yarınları gördüm...
ben sizi gördüm,
aydınlıkta !
karanlıkta kalan
çocuklar.....


Meryem Karapınar