Sînedeki can kuşu ten dağını aşmadan
Fâniliğin sırrına erenlere ne mutlu
Mevsimlerin son kışı saçlara bulaşmadan
Azgın nefsini yere serenlere ne mutlu
 
Yazılsa da ayaklar karlı sarp yokuşlara
Murâdı Mâbud olan kulak asmaz kışlara
Menzil-i ilâhîde takılsa da taşlara
Yûnus’a yoldaşlara... yârenlere ne mutlu
 
Ömer’ler göçüp gitmiş... savmışlar sırasını
Zâlim ele geçirmiş adalet çırasını...
Bulup yetim, öksüzün bahtıyla arasını
Mazlumun yarasını, saranlara ne mutlu
 
Verip pîr i fânîye ölüm ihtimalini
Unutmuş zenginimiz hazin istikbâlini...
Garibin hatırını, âh çekenin hâlini,
Fakirin ahvâlini soranlara ne mutlu
 
Me mutlu; amelleri koyulunca tartıya
İmtihanı geçene... kalmadan takıntıya!
Sabır sermayesini salmadan akıntıya
Göğsünü sıkıntıya gerenlere ne mutlu
 
Gezip kibir dağında, alıp şânı, şöhreti
Ben’liğin beslediği toprağın ganimeti
Yüreğine koyulan dert içinde ziyneti,
Musibette nimeti görenlere ne mutlu
 
Vazifelerin özü yüklenmiş iken dile
Ağızdan çıkan kelam muhatabına çile...
Muhabbet sarayına hep lâyık-ı veçhile
Kemâl-i edep ile girenlere ne mutlu
 
Derde tabip arayan gezse de diyar diyar
En yakında Rabbi var; El Mucib’dir O duyar!
Vahyedilen Nûr ile nefsine verip ayar
Yüreğinde kine dâr, kuranlara ne mutlu
 
"Akrebin kıskacında" kıvrandıkça o saat
Ne kundakta "can" biter, ne ukbaya sevkiyat!
Vuslat için gün sayan, yâr için sormaz fiyat
Ahdine sadık hayat, sürenlere ne mutlu
 
Dün geçti, yarın meçhul; sen elde kalana bak!
Hayat merdiveninde karlıdır son basamak
Emanet istenince, gelince vakt-i firak
Sahibine pir-ü pak verenlere ne mutlu
 
Meftunken cümle âlem nûruna, nakışına
Muhammed’i anmayan yazar boşu boşuna
Ol Server’in yolunda girip aşk yarışına
Hasreti gözyaşına, karanlara ne mutlu

Ne mutlu.

Mecit Aktürk