en serin seher rüzgarlarından
bir dünya kurarım her sabah
yarısı adem yarısı havva
yarısı mecnun yarısı leyla

krizantemlerden bir demet sunarım
az da olsa gün ışığının simetrik düşlerine
çiçek açmış bir elma ağacının altında
düşlerimde kızıl elmalar çizerim
yaprakları yeşil yeşil

gölgenin en koyulaştığı yerde
bir varmış
bir yokmuşlardan

gecenin ardında bekleyen ışık
ruhumu sallar durur
yer çökmedikçe gökler yarılmadıkça
elma kokusundan ayrılmadıkça
küsmedikçe mor salkımlı üzüm asmaları

binlerce şafak dokunur parmak uçlarıma
okşar saçlarımı hayal –meyal şeyler

ince bir yağmura yakalanır sokak
bir hayalet dolaşır en tenhalarda
her şeyin her yere karıştığı
bir eski zaman öyküsü peydahlanır
içli şarkılar kadar ıslak
gurbete adanmış türküler kadar yanık

yüzümde acı bir tebessüm
sıcak bir sancı yürür yüreğime

elma ağacına kırağı vurur
baştan aşağı buz keser toprak
su damlaları serpilir üzerime
buzlara çarpıp çarpıp
bir incelik süzülür içimin yollarına
günün açmaya hazırlandığı saatlerde

yürek kafesimden bir masal kuşu
kanatlarını çırpıp havalanır gökyüzüne doğru

ölü elma çiçekleri görürüm sokak köşelerinde
duvar diplerine bırakılmış
darmadağın olur gönül zembereğim
rüzgarın gürleyen sesi ürpertir tenimi

dudaklarıma küçük bir öpücük kondurur
elma ölüleri

alaca suretlerin hoyratça tırmaladığı kentlerde
yalnızlığın isyana dönüştüğü yerde
kızıla bulanırım
uzatırım ellerimi
elma kokan şafağın koynuna

nefes nefes
ısınır ellerim

redfer