insan olabilmek sancılı bir yaşayış. gözün, kulağın her şeye şahitken, dilin dursa elin durmuyor; elin dursa dilin…
hiçbir şeyi değiştiremeyeceğini bilsen de, görüyorum demek istiyorsun, duyuyorum ve hissediyorum…

ne sevilesi bir yüreğin var gule…

İnsanlığın geldiği bu noktadan sonra artık eminiz bir şeylerin ters gittiğini. Düzeltemiyoruz da. Sadece yazıyoruz, yazarak uzaklaşabiliyoruz. Ama o sayın tanrıya gidip desek insanlık ta en baştan yeniden başlasa da aynı hataları yapmasak, bir şeyler değişir miydi? Aynı çağlar tekrarlansa, aynı dönemeçlerden geçilse, ne olurdu acaba?

Hiçbir şey değişmezdi, yine peygamberler gelirdi insan denen vahşi için. İsa yine çarmıha gerilirdi. Dünyanın yuvarlak olduğuna yine inanılmazdı. Hitler'e benzeyen diktatörler, katiller yine gelirdi. Tek adamlar, faşistler, istismarcılar, tarih çok da farklı olmazdı. Çünkü insan arızalıdır. Doğada tek arızalı şey insandır. Genel olarak insan... İstisnalar toplansa küçük bir ordu bile etmezler.

İşte o istisnaların kelimeleri vardır
anlamını arayan
bir de yankısı vardır
dağını arayan...

Nerden geldiyse bunlar aklıma. Ama ben gene de şuraya sevgilerimi bırakıyorum... Sonra usulca bir yankının kanatlarına tutunup...

Bizim Salih abi var. Aslen Bitlis'li. Sahaftır kendisi. Yaşadığım yer de küçük olunca, azıcık kitap okuyan bilir kendisini. Geçen sene kış başı yanına gitmiştim. Vefasızlık yapıyorum, çok olmuş gitmeyeli yanına. Yanında Yılmaz Odabaşı'nın dedikodusunu az yapmadık. Neyse, asıl mevzu bağkur emeklisi olduğunu bir gün anlatmıştı. Maaşı almaya başlamıştı. Söylediği miktarı söyleyince afallamıştım hani hafiften.

Şimdi yanına gitsem, raflardan tozlu kitaplar arasından bulurum kendime okuyacak bir şeyler. Ah şu alerjim mahvediyor beni!

'kırılmanın sesi' gule, her birinden öte ince ve güzel..