Bir deniz ki aslında neyi görürüz;
İnsan denize bakarken kendine bakar da düşünür müyüz?
Bir mavi büyüler ki bizi daldırır; kâh geçmişe götürür, kâh geleceğin hayalini kurdurur, saatler geçer denize aşık butimar gibi kalırız öylece. Ne içinde barındırdığı karetta karettaları, ne balıkları, ne yosunları, biliriz ama aklımızdan geçiremeyiz…
O koskoca mavi ki kendi içinde âlem bizse farklı bir mevkide âlem içinde âlem!

Apsimatiden geriye kalan vardır ya hani! Ne olsun diye sorardık brbirimize…
--Gül olsun
--Neşe olsun
--Aşk olsun…

İşte o küllerden arda kalan yangından yeniden yeşerir öldüm dediğin anlarda doğarsın belkide…

Acıdır bize en güzel öğreti. Acı çeken bir çocuğun dilinden kim anlar; evladını kaybeden bir anayı; aşığına kavuşamayan bir sevdayı; ya bir yetimi? Ağaçtan düşünce doktor istemeyen hoca ki ‘’bana ağaçtan düşeni getirin’’ demiş…

Acı, görmeyi de öğretir bize daha çok sevmeyi de ne yazık ki nefreti de…

Velhasıl, sayfalar yetmez anlatmak istediklerimizi; azı da bir çoğuda bir anlamak isteyene, biz anlatmakta güçlük çeksek bile…

Beğeniyle okuduğum şiirinizin apsimatisinden bana düşen hisse olsun… Selam ve en içten saygılarımla…

Apsimatı: Ateşten geriye kalan… Halk dilinde Karadeniz yöresinde kullanılır. Tdk da yoktur…