Babasının avuçlarının sıcaklığından yoksun
yetim bir çocuk gibi mahzunum!
Anne şefkatinden mahrum
öksüz bir çocuk gibi
ürkek
çaresiz
ve
kimsesizim!

Bir sofranın başındayım
açım
elimi uzatsam karnım doyacak
Açım
sofranın başında
bir lokma ekmek yesem şifam olacak

Sofranın başında
öksüz ve yetimim
bir çok çift gözün izlemesinde
gözlerin hapsindeyim
parmaklıklar ardında
ürkek
yoksun
çaresizim
Elimi uzatsam karnım doyacak
biliyorum
’hakkın değil!’
diyor bir çift göz
bir çok çift göz oluyorlar sonra
ölüyorum o gözlerin huzurunda

Hakkın değil
Hakkım değil
Hakkımız değil
Hak değil
Reva değil
Adil değil

Oturmuşum bir sofranın başına
bir sevda gelmiş taht kurmuş başıma
Ben biliyorum neler geçmiş içimden
Kimse bilmez ben geçmişim kendimden

O gözler
Hâkim olan
Savcı olan
Cellat olan
Yok hadi gardiyan olsun
Hâkim kırmadı henüz kalemi
Cellat kenarda dursun!

Volta atarken avluda
Ya da yüzümü yıkarken helada
O birçok çift göz verdiyse hükmü
Pis bir şişle....


Gördün mü bilmem o alttan alta bakışları
Taraflar
Dosyalar
Tanıklar
İncelemeler
Ve
Hüküm!

Çoktan kırıldı kalem!
Yağlı urgan boynumda
Yafta asılı koynumda

Yaftamda yazanı sadece sen oku
Aşkınla kokan bedenimi sen yıka
Kefenimi sen sar
Mezarımı sen kaz
Emanet et beni toprağa

Emanettim
Emanetinim
Emanetindim
Ben sana ne ettim!

Emanet et beni toprağa
Ve
Kur sonra o bir çok çift göze bir sofra
Ortaya bir tabak helva
İki kaşık
Çala kaşık

Kim kime aşık
Kim kime maşuk

Toprak soğuk
Ben topraktan soğuk...