VEDA
herkesin susup, sessizliğin hakim olduğu zamanlarda
ya da gözlerime yenik bakışların, dudaklarını esir aldığında hani kalbimden kalbine giden şu gizli yollarda sana aşkımı sürgün ederdim hep, sen ölümüne sustuğunda... gece olup, kalbindeki sızının eşliğinde yıldızlara daldığında en masum halinle dualar edip, Allah’a sığındığında yorgun argın eve gelip, kana kana içtiğin suyun her damlasında çağlayanlar gibi yalnız sana aktım aşkım, hesapsızca... seninle dolu anılarımı bir kutuya doldurup, alev alev yaktığımda tek birşeye sahiptim! beni artık yalnızlık bekliyordu kapımda ancak bu kadar zor olurdu yüreğimdeki çağresiz veda bu koca şehri sana bıraktım, artık hasret doğacak sabahlarına... |