canımdan bile çok sevdim seni meydan okurcasına yaşama
bir sana yürüdüm o yollarda! koşarcasına...
ayrılamazdım ki! kalbimden söküp atarcasına
’canım’ dedim sana... çünkü gücüm yetmedi dahasına...

bilirim sanki uzansam dokunacaktım sana
ama bir o kadar da kaybedecektim her defasında...
tüm umutlarımı kucaklayıp uzanırken sana
unuturdum hep! sen yıldızlardan da uzaktın bana...

adını anardım tükendiğimde... en zayıf anımda
sıcacık bi gülüştü aradığım! o anlamsız bakışlarında...
’aşkım’ diye dile gelirdi gözlerim yalvarırdı sana
sense hep bir kukla gibi taş kesildin karşımda...

gücüm yok artık! senin için kaderle savaşmaya
kaybettiğim şey mutluluktu... o hediyem olsun sana...
sende gidiyorsun ya! hayır gelmez benden dünyaya
seni başkalarına emanet etsemde sevemezler ki benden fazla...


yokluğunu gömebilir miyim toprağa? bu ayrılık telaşında..
sevdiğimi söyleyebilir miyim? inat olsun diye gururuma..
ya da herşeyi herkesi geride bırakıp unuturcasına...
her türlü güzellikleri kucaklayıp bir gece! gelebilir miyim sana...