“Tanrı'yı her yerden başka yerde arama” diye başlıyordu okuduğum bir kitap ilk cümlesine. Hani insanı hemen o an oracıkta kalbine bir ok atmışta vurmuş gibi hissettiren kendini.

Zaman zaman biz de böyle saklambaçlar içinde ya gizlenen ya da arayan oluyoruz. Aramak ve bulunmak isteyişimiz çoğu zaman bizi öyle hesapsız ucu bucağı olmayan karanlıklara da gizleyebiliyor. Hani ışığa en yakın an zifiri karanlıktır ya…

İnsan muhtaçtır bir yere sığmaya, sığınmaya. Bilsek ve hissetsek ki bu gök kubbe bize en büyük sığınaktır. O sonsuz boşluğu yaradan ve varlığıyla dolduran var. Biz onu kendimizden ötede aramaya çalıştıkça en yakından o denli uzaklaşıyoruz da.

“tutup kolumdan kendimi doğrultamıyorum” derken dahi insanın içinde “saklı” esas gücü bilinçli ya da bilinçsiz haykırıyor varlığın.

Şiir, isyanlarında ayrı bir yakarış, yalvarış, arayış içerisinde..kendine bulunması ve kendinden içeriye ses olması dileğimle.

Sevgiler,