Yaşamdan alacaklı olmak, bazen öyle bekleyiş ki
aslında bilemez umut kendini, alsa da nasıl biteceğini.
Haklıyızdır pek çok davada, diğerleri gibi...
Zaten kim yoğurdum ekşi diyebilir ki..?
Bildikleri kadar hikayende var olur herkes.
Yetişkinlerin dünyası daha bir zor oyunu zaten,
akıl okumak, ağız okumanın kral dairesine yerleşmiş.
Çoğu yetişkinler ütopyanın gerisinde sınırlanmış,
öyle ölümsüz ki bencillik, kötülüğün zekası halt etmiş.
Peki ya küçük bir elin avucumuzu kaybolacak gibi sımsıkı tutması,
ve güven... Ve belki el omzuna dokunsa bu kadar garipsemez o eli veren.
Bir çocuğun gözünden bakıp yetişkin olmak ne zor.
onun haykıramayacağı gözyaşını söze dökebilmek;
dikenli yaprağın pamuksu yüzeyine dokunarak o dikeni hissedebilmek.
Gerçeği yalana kabul ettirmek kadar zor, zor, zor...
Sözcüklerin ağzına ağır gelir, tükürsen boğulursun.
Gelinen mantık, içinde daha derinlere mevziler kazar.
Fidan büyür, dikenler mesafe ayırır, mevsim şartlarıyla yüzleşilir,
güneş her zamanki ama anlamlıdır. Bak ben gökyüzüyüm, bende sınır yok..! Etrafım mavilik tarlası.
Var olduğun evrende tek ışığım. Sendeki gece de benim karanlığım.
Nerede kalmıştık, sözünü kendine duyuruncaya dek, avuntu...
Toplumdan kaçırdığın kendin, yangında kurtarılacak listesi
bir gülümsenin insan yüzünde bıraktığı neşe izinin o
okunaklı hikayelerinde geçen dipnotları film şeridine sakla.
Anıldıkça her anı, geriye atar keder zamanı ve kucaklanır bir sevgili gibi ruhuna eşlik eden
O Mutlu Zaman Şarkıları...