Boşver
Boş ver diyordu vara yoğa
acı çekiyordum kızıyordum nasıl olur diyordum boş ver. sonra isyanı kamufle için dürtmesi gibi dokundu sözü şekli bozulmalıydı niyetin gizli kalmalıydı her şeyin özü boş ver. topuk sesine kadar bir şartlanmış yürüme gülümseme de istedi benden sadakamı boş cebine koydum aldı. yükün sahteliğine dönüp bakmadı öyle razıydı ki almaya boş verse olmayacaktı Hep zifir bakıyordu geceleri hiçbir ışık ruhuna nüfuz etmemişçesine ne zaman karardın bu kadar diyecek olsam? boşver demeye hazırdı... |