Asılı olduğum o kanca
Aşkın yüz sürdüğü
Gözümde kalan tek görüntü
Çünkü aşktı gözüme yakışan
Sevecen ruhumda saklı bir ganimetti aşk
Acımı da hüznümü de ihya eden.
Körelen nice zihniyet
Asla da aşk olmamalıydı bir rivayet.
Tebessümler ekili kâinatın arka bahçesi
Elbet hem sevdiğim hem kaçtığım
Hem yanındaydım aşkın
Hem de uzağındaydım kendimin
Severken de yalnızdım
Yazgıma duyduğum saygı ve hürmet

Gönlümdeki suskunluk
Yüreğimse yoldan çıkan, başına buyruk.
Suskunluğum mu?
Ne ki?
Öncesinde hiç böyle sevmemiştim, nasıl da belli.

El yordamı yaşarken
Yüreğin yordamı idi:
Sev, emri.
Katıksız içimi açtığım bir seferi ki
Seyyah mizacımda
Suretimde saklı bir hicaz belki de
İnsanlarsa genelde hicap yüklü
Sormadan sevmenin meali
Düşkünlüğüm sadece aşka.
Düşmezken yakamdan özlem
Unuttuğumdu işte bunca dert bunca tasa.

Mevsimin asası idi içime sapladığım
Adeta bir pergel gibi
Yüreğin merkezine saplı
Mağduriyetim ya da mahcup hislerim
Elimden gelen değildi üstelik
İçimden gelen hatta taşan
Nice bentleri aşan
Aşina olduğumsa özlem
Dokunmadan dokuduğum bir mevsim ki
Aşkın da mevsimi yoktu işte.

Ne de rengi ne aksi ne de külfeti
Sadece acıtan çok acıtan
Ben bile bana acımazken
Seyyah bir yürekte saklı keramet
Asla da kâinata etmeden ihanet.
Elbet saklı tutulası sükûnet
Haiz olduğumsa sevebilme yetisi
Yetemesem de kimseye
Yetinmek mi?
Saklıdır Mevla’mın nezdinde
Gözümden sakındığım kadar sevgiyi…