Şiir sabır istermiş; bir de bitimsiz emek!
Ki, duygular coştukça ışıldasın heceler
Üstadı yol göstermiş; şiir gizden iz demek!
Kafiye konuştukça çözülür bilmeceler...

Başlarken alan dardır, kelimeler henüz ham
Tam kıvam tuttu derken yeniden kıvranılır
İkrama lâyık deyip teşrif etmişse ilham
İhtimam gösterilir... saygılı davranılır!

Dizeler dem alırken çekip gitse ansızın
Azap gülleri açar, ardında yas tutulur
Bitmek bilmeyen nazı artarsa vicdansızın
Öğünler gelir... geçer; yemekler unutulur.

Koca bir yangın için bir tek kıvılcım yeter
İlâhî bir âlemden kafiye, betim yağar...
Ve divitin ucuna duygular sökün eder
Kâğıdın kucağına şirin bir şiir doğar.

Eseri destan yapan aşk ateşi, acıdır
Damarda akan da aşk, Mecnun’u azdıran da
Şair; ilhama köle, kaleme kiracıdır
Ferhat’a takan da aşk, dağları kazdıran da

Tadını alan kişi mevsimleri yaz bilir
Kırlarda kokan da aşk, vahada gezdiren de
Aşık maşuk uğruna can vermeyi haz bilir
Ateşe sokan da aşk, hayattan bezdiren de

Nice şehirler titrer bir kibritin ucunda
Roma’yı yakan da aşk, yeminler bozduran da
Hâna hükümdar olan can verir avucunda
Saraylar yıkan da aşk, hünkârı kızdıran da

Bu aşkın dünyevîsi; bir tümün yarı yanı!
Gerisi ilâhîdir; sinden öteye taşar...
Hakikatte aşk budur, bu işe yarayanı!
Mahiyeti bir sırdır; tarif kelamı aşar.

Alevi, nârı nurlu, onurludur bu dergâh
Mevlânâ, Yûnus gibi Hakk aşığı er bekler
Er kişi o kişi ki, gam verse de güzergâh
"Olmak" için -ham iken- "yandım, piştim" der, bekler

Can da fedâ edilir, -bu yangına- canan da
Andan gayrı ne varsa sînede karartılır
Îman, ihlas ve sabır kıvam tuttuğu anda
Sır kapısı açılır... giz perdesi yırtılır

İlhama hoş zemindir kalp gözü ile bakış
Aşk vuslat arzusudur, kapıyı açan Hû’dur
Bir Hû ki; her nefesi şuâra için nakış
Susuz kaleme sudur; damlarsa şiir budur!

Mecit AKTÜRK