Gökyüzü mavi değil artık,
yüzü solgun,
yüreğinden yaralı,
belki de son nefesinde delik deşik etmişiz ciğerlerini.
Mahvetmişiz,
bizler başarmışız bunu
ve haykırıyoruz birlikte avaz avaz:
Gökyüzü özgür.
Doğa dengesiz,
doğa acımasız dedik yıllarca, yeşil değil ormanlar,
ağaçlar buruk, doğada hormon,
Hiroşima, Çernobil, atom, Halepçe...
Kurak bir alan, yeşermeyen fidan.
Mahvetmişiz,
bizler başarmışız bunu
ve haykırıyoruz birlikte avaz avaz:
Doğa özgür.
Denizlerde kin,
kutuplarda buzlar erimekte
körfez kan ve petrol dolu
balıklar karaya çıkmakta
karartmışız yüzünü
kör etmişiz gözlerini
çöp doldurmuşuz özüne.
Mahvetmişiz,
bizler başarmışız bunu
ve haykırıyoruz birlikte avaz avaz:
Denizler özgür.
Kuşlar uçmuyor artık,
kafese tıkmışız.
Martı balıkçı oltasında,
kartal elimizde oyuncak,
ormanların kralı hücrede.
Filler gösteri yapmakta
güzel eğitmişiz.
Ayı göbek atmakta,
deve sırtlamış dünyayı,
maymunlar omuzlarda ve Tarzan’a dönmüşüz.
Bizler başarmışız bunu
ve haykırıyoruz birlikte avaz avaz:
Hayvanlar özgür.
İnsanlar savaş içinde,
barış unutulmuş,
dünya parçalanmakta.
Zeytin dalı kurutulmuş özgürlük için,
beyinler prangalı.
Kadınlar satılmakta, insanlığı da mahvetmişiz.
Bizler başarmışız bunu
ve utanmadan haykırıyoruz birlikte avaz avaz:
İnsanlar özgür.
Beynim uyuşmuş düşünemiyorum artık.
Yumruğum gülle gibi, ellerim titremekte,
dudaklarım kurumuş, suyu özlemekte.
Ufaldığımı hissediyorum, utanıyorum.
Kırmalıyım tüm kalemleri,
kitapları yakmalıyım.
Bunca özgürlüklerin içinde tek ben özgür değilsem utanmalıyım.

13 Temmuz 1989 İzmir
Hüseyin Taşdemir