HÜZNÜN EN MÜTEVAZİ OLDUĞU ZAMANDA SEVMELİYDİK
Cami avlusunda hüzünle tespih çekerek, ölümü bekleyen amcalar gibi bekliyorum!
Sokak ressamı gibiyim, her şeyi belleğimde resmediyorum Gözlerinden başlıyorum çizmeye Yıl iki bin yirmi iki, gözlerin hâlâ aklımda Seni şiir gibi anlatmalı, Newrozlarda okulu eken çocuklara Geceleri otobüs terminallerinde kendimi uğurluyorum Zamanın hangi yakasına gideceğimi bilmiyorum! Bazen çöllerde gezgin bir derviş oluyorum Yaktığım ateşin etrafında dört dönüyor bilincim Verdiğin acıların hepsini saklıyorum Ben ve ormandaki tüm kuşlar seni anlatıyoruz Seni yazmayan her harfi keskin nişancılara vurduruyorum! Oysa Hüznün en mütevazi olduğu zamanda sevmeliydik Mevsim ayrımı yapmadan sevişmeliydik. Hüseyin Taşdemir |