Hece’lerken nice "şair" tanıdım
Çoğu gitti, azı kaldı Defter’de
İncelerken dilde mahir tanıdım
Yazı bitti, hazzı kaldı Defter’de

Kimi vardı hikâyesi uzunca
Kaçıyordu hava biraz bozunca
Bir ayağı diğerine kızınca
Bazı gitti... bazı kaldı Defter’de

Bir Defter ki, hazzı hadsiz hap gibi
Açık büfe, aşla dolu kap gibi...
Kalem vardı, elimdeki sap gibi
Gider iken gözü kaldı Defter’de

Kapris için en müsait yer idi
Kimi "Gitsem çağırırlar" der idi
Nam, kar idi, güneş gördü, eridi
Edaların nazı kaldı Defter’de

İnsanoğlu bir acaip hamurdan
Kalp kırmasa eksik sayar ömürden
Kalem vardı, mürekkebi çamurdan
Temizlendi, tozu kaldı Defter’de

Kan kaybettik verilen her ödünde
Öz bozulmuş, köz gönülde, göz dünde
Soran olsa, vefasızın nezdinde
Yamuk gitti, düzü kaldı Defter’de

Oysa, vefâ ins’e mahsus bir değer
Kadir bilen hoş kaleme baş eğer
Her vefatta köze döndü bu ciğer
Dostlarına sızı kaldı Defter’de

Ferman geldi òmre sonu yazandan
Nice canlar pay aldılar hazandan
Bir zamanlar şen şakıyan ozandan
Boynu bükük sazı kaldı Defter’de

"Yorgun Şair" bir acıyken içime
Şairağam kar yağdırdı saçıma
Sabır dahi şaşıyordu gücüme
Mevsimlerin güzü kaldı Defter’de

Kimi, sesti dizelere, bir nefes
Meftun idi duyan kulak, hep herkes
Can kuşuna dar gelince o kafes
Hoş bir sadâ, mazi kaldı Defter’de

Kovan dolu, petek mahzûn, arı yok
"Ah keşke"nin, ah çekmenin kârı yok
Gamlı gönlüm, sol yanımda yarı yok
Çiçeklerin özü kaldı Defter’de

Kalem vardı hecesi hoş, harfi pek
Her dizesi koza kokan bir ipek
"Profili gökkuşağı, yedi renk
Papatya"nın gizi kaldı Defter’de

Dil mahirse gönülleri talanda
Gün doğmuyor kalpten arta kalanda
Yıldız idi kayıp giden bir anda
Edib’imin izi kaldı Defter’de

Mecit Aktürk

Berlin.